Ni estis kelk-uloj
Sidantaj en kafejo
Kun bruligita hararo kaj
Sinoj tumultaj de Tehranaj stratoj
Kun ŝeloj el tago
kiuj fojfoje iĝis nokto
Ni estis kelkaj ĉevaloj
Kiuj ne havis flugilojn
Ni ne havis kolharojn
Ni ne havis prerion
Ni estis nur kurado
Kaj kun kotaj sportaj hufoferoj
De la singultitaj aleoj ekiris
La arboj iĝis bastonoj
Kaj tiom ni havis ploron
Dum, ĉiuj pulvoj kaj gasoj
Naturajn plorojn ni faris
Ni estis rompo
Kaj pugnoj kiujn en aero ĵetis
Finfine sur tablo ni batis
Kaj niajn pugnojn sub tablo ni kaŝis
Kaj niajn pugnojn sub litaĵo ni kaŝis
Kaj niajn pugnojn en kuireja kesto ni kaŝis
Kaj niajn pugnojn en niaj poŝoj ni kaŝis
Malfermu mian pugnon!
Ĉie ajn de Tehrano kiun mi palpas,
doloras
Ĉie ajn de la tago mi sidu
noktas
Ĉie ajn de la tero …
Ne kuraĝis mi diri!
Tiu ĉi poemo je la unuaj linioj estis kuglpafiita
Se ne, ne finiĝus
Esperantigis Reto*
fonto: http://www.garousabdolmalekian.blogfa.com/post-10.aspx
اسب‌ها
ما چند نفر
در کافه‌ای نشسته‌ایم
با موهایی سوخته و
سینه‌ای شلوغ از خیابان‌های تهران
با پوست‌هایی از روز
که گهگاه شب شده است
ما چند اسب بودیم
که بال نداشتیم
یال نداشتیم
چمنزار نداشتیم
ما فقط دویدن بودیم
و با نعل‌های خاکی اسپورت
ازگلوی گرفته‌ی کوچه‌ها بیرون زدیم
درخت‌ها چماق شده بودند
و آنقدر گریه داشتیم
که در آن همه غبار و گاز
اشک‌های طبیعی بریزیم
ما شکستن بودیم
و مشت‌هایی را که در هوا می‌چرخاندیم
عاقبت بر میز کوبیدیم
و مشت هامان را زیر میز پنهان کردیم
و مشت هامان را توی رختخواب پنهان کردیم
و مشت هامان را در کشوی آشپزخانه پنهان کردیم
و مشت هامان را در جیب هامان پنهان کردیم…
باز کن مشتم را
هرکجای تهران که دست می‌گذارم
درد می‌کند
هرکجای روز که بنشینم
شب است
هرکجای خاک…
دلم نیامد بگویم
این شعر
در همان سطرهای اول گلوله خورد
وگرنه تمام نمی‌شد
گروس ملکیان